کد مطلب:317266 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:313
دوران کودکی و نوجوانی حضرت عباس
حضرت عباس (ع) در دامن ام البنین (س) و زیر سایه امیرالمؤمنین علی حضرت علی (ع)، صحیح ترین شیوه تربیتی را كه الهام گرفته از مكتب پرفروغ اسلام ناب محمدی (ص) بود فراگرفت و در كنار برادران بزرگوار خود
[ صفحه 66]
یعنی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) دو سبط و ریحانه ی رسول الله (ص) همچون شاگردی تلمذ كرد.
مادر ارجمندش به او آموخت كه برادرانش (حسنین (ع)) را جز مولا خطاب قرار ندهد و همچون عبد خاضع پس از كسب اجازه در كنارشان دو زانو بنشیند و از كودكی شیوه پیروی از ولایت را به آن حضرت (ع) آموخت همچنین بوسه های پدر بر دستان و فرق سر عباس (ع) اعضاء و جوارح او را برای روز ایثارگری محیا ساخت. سنین كودكی حضرت ابوالفضل العباس (ع) در كنار پدر به تلاش در جهت كارهایی مهم و سخت مانند كشاورزی، تقویت روح و جسم، تیراندازی و شمشیرزنی و سواركاری و كسب فضایل اخلاقی سپری گردید. عباس (ع) گاهی در كنار پدر مشغول باغداری و رسیدگی به امور نخلستان بود، گاهی احادیث و برنامه های فرهنگی اسلام را در مسجد به دیگران می آموخت و زمانی هم به تهیدستان و بینوایان كمك می كرد. [1] و همانگونه كه پیش از این عنوان شد، در یك كلام عباس (ع) در دوران نوجوانی بازوی پرتوان علی (ع) و چشم نافذ و تیزبین اسلام و مطیع برادرانش امام حسن (ع) و امام حسین (ع) بود و همواره سخن و شجاعت علی (ع) در زبانش و سیمای حسن (ع) در رخسارش و خون پرخروش حسین (ع) در رگهایش جاری بود.
[ صفحه 67]
[ صفحه 66]
یعنی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) دو سبط و ریحانه ی رسول الله (ص) همچون شاگردی تلمذ كرد.
مادر ارجمندش به او آموخت كه برادرانش (حسنین (ع)) را جز مولا خطاب قرار ندهد و همچون عبد خاضع پس از كسب اجازه در كنارشان دو زانو بنشیند و از كودكی شیوه پیروی از ولایت را به آن حضرت (ع) آموخت همچنین بوسه های پدر بر دستان و فرق سر عباس (ع) اعضاء و جوارح او را برای روز ایثارگری محیا ساخت. سنین كودكی حضرت ابوالفضل العباس (ع) در كنار پدر به تلاش در جهت كارهایی مهم و سخت مانند كشاورزی، تقویت روح و جسم، تیراندازی و شمشیرزنی و سواركاری و كسب فضایل اخلاقی سپری گردید. عباس (ع) گاهی در كنار پدر مشغول باغداری و رسیدگی به امور نخلستان بود، گاهی احادیث و برنامه های فرهنگی اسلام را در مسجد به دیگران می آموخت و زمانی هم به تهیدستان و بینوایان كمك می كرد. [1] و همانگونه كه پیش از این عنوان شد، در یك كلام عباس (ع) در دوران نوجوانی بازوی پرتوان علی (ع) و چشم نافذ و تیزبین اسلام و مطیع برادرانش امام حسن (ع) و امام حسین (ع) بود و همواره سخن و شجاعت علی (ع) در زبانش و سیمای حسن (ع) در رخسارش و خون پرخروش حسین (ع) در رگهایش جاری بود.
[ صفحه 67]
[1] ر. ك، پرچمدار نينوا، ص 44.